Скопска фамилија, околу 2000 година, тргнала со кола за Охрид. Патем малку фалело да се удрат со друга кола, да настрадаат сите.
– Избегнавме голема несреќа. Сполај му за тоа на Господа. Ќе влеземе во некоја црква да запалиме свеќи, да му благодариме на Спасителот! – рекол возачот.
Кога дошле до „Св. Еразмо“, веќе било доцна, стемнето. Сепак, застанале, претпоставувајќи можеби е отворена црквата. И навистина. Капијата отворена, отворени вратите од црквите, но нема човек. Запалиле свеќи, му благодариле на Бога и на светецот, оставиле пари и заминале за Охрид, ама им останало шубе што во црквата не виделе човек, ги мачело запалените свеќи да не направат штета.
Идното утро, рано, возачот подранил да виде дали се е во ред. Нашол се затворено. По извесно чекање, ете ја црковнослужителката. Кога и кажал зошто дошол, таа зачудено му рекла:
– Сношти јас последна бев овде. Јас ги затворив сите врати. Еве, клучовите се во мене. Други клучови нема никој…
Скопјанецот упорно ја докажувал сношната нивна посета, за отворените врати, набројал што оставиле. Кога влегле, нашле се што оставиле и каде што оставиле скопјаните, свеќите биле повеќе отполу изгорени и самоизгаснати, па во еден глас црковнослужителката и скопјанецот, крстејќи се, извикале:
– Свети Еразмо, навистина си чудотворец!
